Dag vlinders. Dag bomen. Dag vogels.
Dag leegte.
De buurtbewoners zijn er niet blij mee.
De leegte.
De bomen moeten weg.
De vogels moeten weg.
De vlinders moeten weg.
De zeldzame muis, die is wel blij.
Die kan dan oversteken.
Dag muis.
De fietser is verwonderd.
De fietser houdt van leegte.
De fietser denkt dan niets.
De fietser voelt alleen.
De fietser is de leegte.
De bomen helpen hem daarbij.
De vlinders fladderen om hem heen.
De vogels geven hem aandacht.
De natuur vult de leegte.
Dag fietser.
Dag vogels.
Dag leegte.
Auteur: robino (Pagina 2 van 3)
Een huis vol met reizigers en dat vier jaar lang, van begin 2008 tot eind 2011. Dat was Casa Robino. Een huis dat bloeide van de creativiteit en gastvrijheid. Slapen met soms wel meer dan twintig mensen tegelijk, naast elkaar, op elkaar. Samen eten, samen dumpster diven, samen de stad ontdekken.
Casa Robino was een gekkenhuis, gevuld met chaos. Maar tegelijkertijd was het ook een heel georganiseerd huis. Alles ging op basis van vrijwilligheid. Van de afwas tot het betalen van de huur. Het was georganiseerde anarchie, een praktisch voorbeeld van vrijwillig leven in een geefeconomie.
Er waren geen vaste regels; wel richtlijnen. De richtlijnen waren gericht op gastvrijheid. De bekendste was wel: as a guest be a host. Ofwel: iedereen is gastheer/vrouw van elkaar en tegelijk is iedereen gast van elkaar. We zorgen dus voor elkaar. In andere woorden: denk aan de ander voordat je aan jezelf denkt. Want als iedereen dat doet, dan denken we altijd aan elkaar en hoef je je eigen belang nooit voorop te stellen.
Natuurlijk werkte het niet altijd even goed. Soms waren er net iets te veel nieuwe mensen om de cultuur snel genoeg door te geven. En daardoor kwamen de meeste lasten te veel op dezelfde schouders te liggen. Maar dat was onderdeel van het spel. Want je wist dat of vroeger of later de nieuwkomers het zouden begrijpen, en uitzichzelf ook gingen koken of stofzuigen. Je moest alleen even de juist manier vinden om de cultuur van het huis op een goede manier naar elkaar toe te communiceren.
En zo ontstond de bekende ongedwongen cultuur van gastvrijheid, een cultuur die van de een naar de ander werd gedragen. Een cultuur die bekend werd onder de noemer van Casa en Nomadbase. Een cultuur die mensen deed veranderen, van een luiwammes die niet zelf nadenkt, tot een actieveling die zelf vorm geeft aan de wereld. Casa Robino bleek een fantastisch ontwerp, een geslaagd anarchistisch experiment .
Voor meer informatie: http://casarobino.org
Het vastleggen van woorden
is een moment van bezinning.
Wetende dat je ze ooit weer
terug zal lezen en zal begrijpen.
De woorden in hun ruimte
laten je zien waar je was
en hoe je toen kon weten
waar je nu zou wezen.
Het is tegen zonsondergang als de Mexicaanse visser wakker schrikt. Een auto maakt een razend geluid, doet een wolk van stof opblazen en komt tot stilstand vlak acher hem. Veemd denkt de visser. Hij tilt zijn sombrero op en krabt eventjes over zijn hoofd. Als de visser hier zit, aan de waterkant van de rivier die een paar kilometer verderop in zee uitmondt, komt normaal bijna nooit iemand langs, laat staan iemand met een auto.
“Hola!” roept de man met een cowboyhoed die de auto uitstapt. Hij zegt het met een zwaar accent, zoals alleen gringo’s dat doen. Hij slaat de deur dicht en richt zich tot de visser. “Hmpf” mompelt hij tegen zichzelf en groet de bezoeker met een “buenas tardes” terug.
“Aan het vissen?”
De Mexicaan houdt zich stil en kijkt de Amerikaan rustig aan, haast emotieloos.
“Iets gevangen?”
Met zijn hand wijst de visser naar een emmer. Vijf, zes vissen zwemmen rondjes in de kleine emmer. Nog een of twee visjes erbij en er is genoeg voor zijn familie om van te eten.
De Amerikaan volgt de hand, loopt naar de emmer, buigt erover en zegt: “Is dat alles? Hoe lang zit je hier al beste kerel?”
Opnieuw wijst de man met zijn hand, maar nu omhoog, naar de zon en hij laat hem dertig centimeter zakken, langs de horizon, terug van waar de zon vandaan gekomen is. “Zolang ongeveer, señor“.
De visser kijkt weer naar zijn hengel en het water, de Amerikaan kijkt om zich heen en neemt de omgeving in zich op, alsof hij de situatie inspecteert. Na een tijdje vervolgt hij: “Waarom neem je niet een extra hengel? Dan kan je meer vissen vangen en in een kortere tijd.”
“Waarom zou ik mee vissen willen vangen, señor? De emmer is al bijna vol”
“Nou ja”, aarzelt de Amerikaan verontwaardigd.
“Als je meer vissen vangt, kan je ze aan je buren verkopen.”
De Mexicaan is stil en kijkt zijn gesprekspartner een tijdje aan voordat hij zachtjes en rustig zegt: “Als ik meer vissen vang dan nodig, geef ik ze altijd weg. Mijn buren geven aan mij en mijn familie ook altijd wat van hun overschot.”
“Ok, maar dan kan je ze toch op de markt verkopen?”, oppert de man nadat hij even geen raad wist. “En dan met wat je daarvan verdient koop je een boot, zodat je nog meer vissen vangen kan.”
De Mexicaan is verbaasd over wat er zoal tegen hem gezegd wordt. Een boot? Wat moet hij nou met een boot. In een boot kan hij niet eens rustig luieren, zoals hij nu doet. De golven zijn te sterk en er is geen schaduw op een boot.
“Ja! En dan vang je zoveel vis dat je mensen in dienst kan nemen zodat je nog meer vissen zal verkopen”, zegt de Amerikaan met toenemend enthousiasme.
De Mexicaan is verbouwereerd van zoveel ideeën en roep haast uit: “Maar waarom zou ik dat allemaal willen ondernemen señor?”
“Nou dat is allemaal nogal simpel!” De Amerikaan begrijpt echt niet waarom de visser dat nog steeds niet inziet. “Als je genoeg inkomsten hebt, kan je anderen het werk voor je laten doen, en dan kan je de hele dag lekker nietsdoen”.
De Mexicaan is met stomheid geslagen, krabt nog eens onder zijn sombrero, denkt even na en zegt; “Maar señor! Waarom al die moeite om dat te kunnen doen, wat ik mijn hele leven al doe: alles rustig, genieten en ’s middags een paar uurtjes vissen onder het genot van een heerlijke schaduw?”
Door mist omringd loop ik over grote rotsen dwars door een oceaan van vogels. De grote meeuwen vliegen de lucht in, met honderden tegelijk. Ik kan ze al snel niet meer onderscheiden van de druppels dauw, alleen door het gekrijs begrijp ik dat ze nog vlakbij zijn. Aan het eind van het pad kom ik bij een vuurtorentje en neem de favoriete plaats van de vogels in.
In de baai links van mij zie ik de vissers die langs de kade naast hun kleine vissersboten staan. Ze repareren hun netten. Een handwerk. Geduldig laten zij de naalden in de netter gaan en weer eruit; ze naaien de gaten in de netten dicht, elke dag weer. Ze beginnen waar het begint, slaan geen gaatje over, doen alles met routine en precisie, en stoppen waar het eindigt.
Ik sluit mijn ogen en ben bij mijn ademhaling. Kalmte ontsluit zich als de mist en de gedachten vliegen weg als de vogels. Er is stilte. De tijd beweegt slechts met mijn eigen adem, maar lijkt anders gewoon stil te staan.
Als ik mijn ogen weer opendoe kijk ik met meer scherpte de baai in. De mist is al wat minder dicht en het zicht is meer open. Mijn ogen vallen op een zeilboot en ik volg haar de verre zee in. Langzaam verdwijnt de boot, omringd door water en mist; alles is blauw en eindeloos.
De oceaan, eindelozer dan het land. De diepste punten ervan reiken verder dan de hoogste pieken waar wij lopen kunnen. Een onontgonnen gebied, ver weg en toch zo dichtbij.
Ik kijk naar links en zie de kleine visserbootjes weer, verder in de baai, dichter bij het strand. Het is er stiller dan normaal. Vandaag visten de meesten niet, de vrachtschepen op een mistige zee zijn te gevaarlijk.
Hier beweegt alles met de dag. Ambities reiken niet verder dan dat. En waarom zou het ook meer zijn? Ik sta weer op, en laat mijn gedachten weer gaan. Ik loop terug en lach: ik voel mijn billen vol vogelpoep.