Een huis vol met reizigers en dat vier jaar lang, van begin 2008 tot eind 2011. Dat was Casa Robino. Een huis dat bloeide van de creativiteit en gastvrijheid. Slapen met soms wel meer dan twintig mensen tegelijk, naast elkaar, op elkaar. Samen eten, samen dumpster diven, samen de stad ontdekken.
Casa Robino was een gekkenhuis, gevuld met chaos. Maar tegelijkertijd was het ook een heel georganiseerd huis. Alles ging op basis van vrijwilligheid. Van de afwas tot het betalen van de huur. Het was georganiseerde anarchie, een praktisch voorbeeld van vrijwillig leven in een geefeconomie.
Er waren geen vaste regels; wel richtlijnen. De richtlijnen waren gericht op gastvrijheid. De bekendste was wel: as a guest be a host. Ofwel: iedereen is gastheer/vrouw van elkaar en tegelijk is iedereen gast van elkaar. We zorgen dus voor elkaar. In andere woorden: denk aan de ander voordat je aan jezelf denkt. Want als iedereen dat doet, dan denken we altijd aan elkaar en hoef je je eigen belang nooit voorop te stellen.
Natuurlijk werkte het niet altijd even goed. Soms waren er net iets te veel nieuwe mensen om de cultuur snel genoeg door te geven. En daardoor kwamen de meeste lasten te veel op dezelfde schouders te liggen. Maar dat was onderdeel van het spel. Want je wist dat of vroeger of later de nieuwkomers het zouden begrijpen, en uitzichzelf ook gingen koken of stofzuigen. Je moest alleen even de juist manier vinden om de cultuur van het huis op een goede manier naar elkaar toe te communiceren.
En zo ontstond de bekende ongedwongen cultuur van gastvrijheid, een cultuur die van de een naar de ander werd gedragen. Een cultuur die bekend werd onder de noemer van Casa en Nomadbase. Een cultuur die mensen deed veranderen, van een luiwammes die niet zelf nadenkt, tot een actieveling die zelf vorm geeft aan de wereld. Casa Robino bleek een fantastisch ontwerp, een geslaagd anarchistisch experiment .
Voor meer informatie: http://casarobino.org
Geef een reactie