Gevoel beschrijven en op papier zetten. Waarom is dat moeilijk? Vanwege de definitieve vorm dat het hiermee krijgt? Want opeens staat het vast, is dit de volgorde van woorden en komt er niets meer tussen.

Alsof de woorden op steen gebijteld staan, en duizenden jaren later nog te lezen zijn. Welke woorden wil je daar hebben staan? Hoe maak je die keuze? Wat is het dat je graag wilt dat die mens van de toekomst leest?

Schrijven is soms ook zo serieus. Alsof er geen lach vanaf kan. Het is alsof het gevoel dat je dan vertolken wil niet meer veranderen kan. Oh, ja, zo voelde ik me toen. Maar nu niet meer. Hoe leg ik dat nou uit?

Geef mij dan maar poëzie, de dichtkunst. Dat is een stuk makkelijker, want dan kun je de woorden gewoon achter elkaar zetten zoals ze bij je naar buiten komen, en zonder dat ze zelfs een echte zin hoeven te vormen, of zelfs maar begrijpelijk hoeven te zijn.

Neem het volgende paradoxale gedicht over tweehonderd bomen die moeten verdwijnen voor een zeldzame muis. En de fietser die de overaanwezige boodschap op aanplakbiljetten van “dag leegte” van de bewoners, anders leest, ja, eigenlijk dubbelziet.